Ik ben heel slecht in boos worden. Het lukt me tegenwoordig beter, dat wel. En daar ben ik heel blij om. Ooit zei een relatietherapeut me: ‘Weet je wat jij eens zou moeten doen? Eens goed met je hand op tafel slaan en roepen ‘en nu is het genoeg!’ Ik weet nog dat ik haar op dat moment alleen maar met open mond kon aankijken. Kon niet geloven dat ze dat zei. Ik zag die manier van communiceren als zwakte. Als over je eigen grens heen gaan, je niet kunnen beheersen. Dat kon toch niet goed zijn. Zo ga je toch niet met elkaar om?
Inmiddels weet ik beter. En is het soms juist goed om in die volle emotie een grens te stellen. Dan juist aan te geven dat er voor jou een grens is bereikt en je niet kunt accepteren wat je partner zegt of doet. Dat is je goed recht. En vice versa. Maar dan zonder dat je gaat gillen, met servies gaat gooien of alles en iedereen erbij gaat halen. Niet nodig. Ook niet doen, want dan start je een oneerlijke strijd.
In een ruzie zijn er dingen die je wel en niet moet doen. Wat
die dingen zijn, hangt ook van de ander af. Tegen sommige partners kun je in
het heetst van de strijd beter even niets zeggen. Anderen komen sneller tot
bedaren als je in hun emoties meegaat en misschien ben jij wel een type dat
sneller kalmeert wanneer jij rustig je punt maakt. Wat werkt wel en niet bij
jouw partner? En wat werkt voor jou zelf het beste? Dat is belangrijk om te
ontdekken. Leer je lief in dit opzicht kennen en gebruik deze kennis wijs.
Je partner kunnen kalmeren is één ding; ervoor zorgen dat deze überhaupt niet
flipt, is weer iets anders. Voorkomen is beter dan genezen.
Toch is het helemaal niet erg een keer uit je slof te schieten. Okay, er vervolgens een heel servies achteraan gooien is a bridge too far.
Er is een scheidslijn wat acceptabel is bij het uiten van je boosheid. Heb je het even helemaal gehad en roep je dat je partner boos toe, dan moet dat kunnen.
‘En nu is het klaar, dit is voor mij niet acceptabel.’ ‘Hier trek ik een grens.’
Dit moet er soms uit. Mag er ook uit. En het komt dan totaal niet binnen als je je boosheid probeer te temperen en zegt: ‘Ik voel me hier niet prettig bij en zou liever hebben dat…’ Dat gaat op zo’n moment echt niet werken. Komt niet eens aan bij je partner. Houd het wel bij je zelf. Ga niet wijzen en op zijn stoel zitten door te zeggen wat hij wel en niet moet doen. Door aan te geven wat jij niet acceptabel vind en waar jij een grens trekt, spreek je vanuit jezelf.
Daar zit je kracht.
Ga je in de aanval en som je alles op wat je vervelend vindt aan hem, dan passeer je een grens.
Door de angel te verwijderen en soms explosief te zijn in je communicatie, bereik je dat het zich niet als gif in je systeem gaat verspreiden. Door het er uit te gooien op het moment dat je het als heel heftig ervaart, word de situatie ook milder voor jezelf, blijft het geen heet hangijzer.
Als geen ander weet ik hoe dat een negatief effect op je gaat krijgen. Ik was iemand die alles opkropte, niet boos kon worden en er vervolgens alles uitgooide wanneer het eigenlijk al te laat was. Te hoog voor mezelf was opgelopen waardoor het mij niet lukte assertief te communiceren. Wel agressief. En raad eens hoe mijn toenmalige partner hier op reageerde? Niet heel begripvol natuurlijk. Die vertikte het om verder met mij in gesprek te gaan. En dat begrijp nu heel goed.
De ander kunnen we niet veranderen, maar als we ons best doen zelf het hoofd koel te houden en te gaan voor een oplossing, is de kans groot dat jouw lief ook welwillend reageert.
