Ken je ze? Mensen die heel veel roepen maar niet doen? Die continu aangeven dat ze willen veranderen, het anders willen doen maar waarbij je zero output ziet?
Ik had eens een relatie met een hele lieve man die last had van dat ‘lullen-syndroom’. Praten kon hij als de beste maar als het op actie aan kwam, was het opeens heel stil. Natuurlijk sprak ik hem hier wel eens over. Dat ik het toch echt zou kunnen waarderen dat hij ook zou waarmaken wat hij zei. Bijvoorbeeld een keertje op tijd komen, om maar wat te noemen.
Hij wilde echt wel, maar gek genoeg lukte hem dat gewoon niet. Wat hij niet zei was: ‘zo ben ik nu eenmaal’, dat vind ik zo’n dooddoener. Wat hij wel deed was steeds weer beterschap beloven.
En steeds tig excuses aandragen waarom het hem toch maar niet lukte.
Wat ik aan hem kon waarderen was zijn eerlijkheid over het niet slagen in zijn goede voornemens. En ik zag aan zijn ogen dat hij echt wel anders wilde. Waar ik me aan stoorde was het – teveel lullen, te weinig pellen – verhaal. Ik geloof dat ieder mens zichzelf kan bijschaven, zichzelf kan ontdoen van lagen waar je last van hebt.
Je moet het alleen ook echt willen!
En dat maakt nu net het verschil tussen lullers en pellers. Mensen met verbeterbeloften en tig excuses waarom het toch steeds maar niet lukt, gaan zichzelf niet oprekken. Nu niet, nooit niet!
Zijn helemaal niet bereid het anders te willen doen. Horen liever dat je hen begrijpt en het zo vervelend vind voor ze. Inclusief aai over het bolleke. Mensen die jouw kritiek aanhoren en je bedanken dat je de moeite neemt dit met ze te delen, zijn de zgn. ‘pellers’. Die willen zichzelf ontdoen van die schil die hen mogelijk al langer parten speelt. Die hen mogelijk al langer verhindert iets te kunnen verbeteren aan zichzelf. En gaan voor een stap voorwaarts. Door het eens anders te doen. Door te gaan ontdekken wat wel werkt. En nog belangrijker: te onderzoeken hoe iets voor ze kan werken.
En jij? Ben jij een luller of een peller?
Ik ben zowel een luller als een peller. Afhankelijk van wat op dat moment t meest nodig is. En dat is soms lullen en soms pellen, denk ik te snappen…
Wat ik ook denk te snappen, is dat de lieve man waarover je schrijft diep van binnen helemaal niet wilde veranderen. Dat ie helemaal geen zin had zich te ontdoen van lagen waar jij last van had. Maar dat ie dat niet echt durfde te zeggen… zou dat kunnen, dat t zo zat?
Liefs, Rob
Dank je wel Rob voor je oprechte reactie. Ik denk dat hij wel wilde maar het hem op dat moment keer op keer niet lukte. De intenties waren er wel volgens mij. Ieder zijn pad en ieder zijn moment. Afdwingen bleek in ieder geval geen optie.
En wat je zegt dat het soms nodig is om te lullen en niet zozeer om te pellen, herken ik zeker. Maar als ik iets roep, doe ik het ook. Ik roep niet om te roepen en de gemoederen te sussen. Wat ik roep, daar wil ik wel achter kunnen staan. Wat niet wil zeggen dat ik direct in de actiemodus schiet, maar wat ik kan doen, laat ik ook niet te lang sudderen.