Ik verafschuw conflict en confrontatie. Ik was tot een paar jaar geleden vrijwel helemaal niet in staat om tijdig nee te zeggen in iemands gezicht. In plaats van op te komen voor wat ik wilde of waar ik in geloofde, lachte ik gewoon.
Tot het punt dat er een spoor van gebroken relaties ontstond. Omdat het doorgaans gemakkelijker was om te vertrekken dan te zeggen, hé, dit werkt niet voor mij. Kunnen we wat veranderingen aanbrengen?
Een groot deel van mijn leven was ik een pleaser, zeker in mijn liefderelaties. Ik kan je vertellen dat deze ‘kwaliteit’ me niet veel goeds heeft opgeleverd. Ik voelde me eenzaam omdat de meeste van mijn relaties eenzijdig waren, me weinig voldoening gaven. Ik voelde me ontevreden omdat ik mijn leven liet bepalen door de voorkeuren van anderen. Ik voelde me uitgeput door proberen iemand te zijn die ik niet ben.
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik dit nu volledig onder de knie hebt en dat ik nu altijd JA zeg aan mezelf.
Maar dan zou ik liegen.
Op dit punt zou ik mezelf een herstellende people pleaser noemen. Ik ben van heel ver gekomen van wat ooit mijn startpunt was. Ik begrijp en geloof dat het niet goed is voor mij om anderen te pleasen en daarmee aan mezelf voorbij te gaan. Ik heb grenzen gesteld. Ik glimlach niet alleen om dan weer verder te gaan. Ik zeg niet langer ja als ik nee bedoel.
Maar ik vind het nog steeds ontzettend moeilijk om direct nee te zeggen tegen iemand, mijn ongenoegen te uiten of simpelweg aan te geven dat ik het ergens niet mee eens ben. Wel heb ik manieren gevonden om hiermee te dealen. Ik offer mijn eigen behoeftes niet meer op maar in plaats daarvan kom ik er gewoon voor uit door het hardop te zeggen: “Neem me niet kwalijk maar ik heb daar moeite mee.”
Dus ik ben nog niet helemaal waar ik wil zijn, maar het resterend stukje dat ik nog moet afleggen is helder en dat laatste stukje uitdaging ga ik graag aan.
Om hier te komen waren lessen van vallen en opstaan. Deze lessen hebben mij het volgende geleerd:
De beste relaties vereisen confrontatie
Voordat ik kon stoppen om een pleaser te zijn, moest ik leren dat hoewel conflicten en confrontaties voor mij lastig zijn, ze nuttig zijn om verder te komen. Ik heb dat ooit geleerd van een werkgever die mij daarin echt uitdaagde. Uitdaagde uit mijn schulp te kruipen en op te komen voor mezelf. Mijn standpunt duidelijk te maken zoals hij het zijne deelde.
Zijn woorden naderhand:
alleen door soms goed ruzie met elkaar te maken, maar door te blijven praten en delen, kom je tot een diepere dimensie van een relatie, welke vorm dan ook. Terwijl ik gewend was confrontaties uit de weg te gaan.
Confronteren was niet mijn sterkste punt en als ik het al deed, waren mijn emoties al zo ver opgelopen dat ik bijna agressief werd in mijn communicatie.
Een hele waardevolle les voor mij.
Ik bepaal hierdoor vooraf of de persoon met wie ik de confrontatie aan zou gaan, de moeite waard is. Is dat het geval, dan uit ik m’n ongenoegen, wat me dwarszit of waar ik moeite mee hebt. Ik deel mijn gevoel, waarom het me raakt, irriteert, van slag brengt.
En wat ik prettiger vind qua communicatie, gedrag, houding.
En raad eens wat?
Het werkt!
Het werkt supergoed.
Waarom?
Doordat ik het niet meer tot het moment van dreigende escalatie laat komen, maar op een vroeger moment de confrontatie aan ga. Waardoor deze meestal niet eens uitmondt in escalatie en het bij een begripvolle discussie blijft.
Maar soms is het ook lekker om even lekker ruzie te maken. Basis daarin is wel dat je je veilig bij elkaar voelt. En ook weet dat jullie beiden gaan voor voor een wederzijds profijtelijke oplossing. Dan is er namelijk sprake van gelijkwaardigheid. En gelijkwaardigheid is de basis voor elke relatie.
Amen.
