Met een dame verderop in de straat had ik pas geleden een gesprek over hoe je met dingen die je overkomen om kunt gaan. Zij vertelt dat ze haar ouders vrij kort na elkaar is verloren. Haar vader overleed eerst. Haar moeder kwijnde vervolgens weg van verdriet. Bleek niet zonder haar vader te kunnen. Haar verdriet is uiteindelijk haar dood geworden. Tijdens dit gesprek geeft ze verder aan dat ze ervan overtuigd is dat je voor jezelf bepaalt hoe hoog je levenskwaliteit is.
Wil je leven of langzaam afsterven?
Zij kiest er duidelijk voor om te leven.
Door de lockdown heeft ze ervaren wat het met haar doet om teveel en te lang tussen vier muren te zitten. Het tastte haar stemming aan. ‘Ik kan twee dingen doen, of ik laat me erdoor infecteren, of ik ga actie ondernemen om te kijken waar ik blij van word’. Ze besloot het laatste en trok erop uit. Af en toe weer even onder de mensen, met gepaste afstand.
‘Ieder mens kan die keuze voor zichzelf maken’ zegt ze, waarop ik aangeef dat het ons misschien wel is meegegeven, maar dat helaas niet iedereen in staat is die knop om te zetten. En het glas half vol gaat zien. En in actie te komen.
Wat de reden ook is dat mensen wegkwijnen van verdriet, niet uit de slachtofferhouding kunnen komen, of niet meer in staat zijn bij vereenzaming erop uit te gaan, zich weer onder de mensen te begeven, één ding weet ik wel: als je jezelf de juiste vragen stelt, is de kans des te groter dat je de vicieuze cirkel kunt doorbreken.
Een mooi voorbeeld vind ik het verhaal dat ik een paar jaar geleden in het Psychologie magazine las. Dit interview was met een dame van inmiddels 90 die zich pas na haar 60e had bekwaamd als psychologe voor PTSS patiënten. Haar naam weet ik even niet meer maar haar verhaal maakte diepe indruk op me.
Zij heeft een concentratiekamp overleefd in tegenstelling tot haar moeder en zus. Jaren lang stelde zij zichzelf de vraag ‘Waarom ik wel en zij niet?’ Het antwoord op deze vraag kreeg ze nooit. Ze voelde zich zelfs schuldig dat zij het had overleefd. Het heeft haar decennialang gekweld. Totdat ze zich op een dag een andere vraag ging stellen: ‘Wat zou de reden zijn dat ik nog een kans heb gekregen?’
Die vraag veranderde alles voor haar. Toen pas kwam het besef dat zij nog een kans had iets te doen met haar leven. En besloot ze iets te willen doen voor mensen met eenzelfde levensveranderende ervaring. Vanaf dat moment is zij zich gaan bekwamen als psychologe en begeleidt ze tot op de dag van vandaag PTSS patiënten.
Dit is voor mij zo’n mooi voorbeeld dat we dan misschien niet allemaal in staat zijn bij bepaalde gebeurtenissen een mindshift te maken. Maar dat het stellen van de juiste vragen aan jezelf wel een heel krachtig instrument kan zijn om een ander licht te schijnen op je situatie zodat er opeens perspectief ontstaat. Daar waar je dacht dat er geen opties meer zouden zijn.
Op de vraag: ‘waarom moet dit mij nu overkomen?’ ga je nooit een antwoord krijgen. Je kunt jezelf erdoor verliezen, er door wegkwijnen, je zwaar slachtoffer voelen van het leven, maar het gaat je zeker niet helpen om je weer goed te voelen.
De vraag die je dan beter kunt stellen is: ‘Wat kan ik ervan leren?’ Of ‘Hoe wil ik hiermee omgaan?’ Of: ‘Wat zou de reden kunnen zijn dat dit me overkomt en hoe kan ik hier het beste mee omgaan?’ Toch bied de vraag over de reden jou wel een kans eens te onderzoeken welke signalen je mogelijk al eerder hebt gehad maar altijd hebt genegeerd.
Zo ken ik iemand die meerdere auto ongelukken heeft gehad waarbij het heel anders had kunnen aflopen. Hij heeft een engeltje op zijn schouder gehad. Jazeker, maar hij stelde zichzelf de laatste vraag: ‘Wat willen deze gebeurtenissen me eigenlijk vertellen?’, en ontdekte dat zijn lichaam en geest eigenlijk al meerdere signalen hadden afgegeven dat het zo niet langer door kon. Dat hij zichzelf met zijn manier van denken en doen ten gronde richtte. Door zichzelf na de laatste heftige crash deze krachtige vraag te stellen begon hij in t zien dat hij niet langer door kon en keuzes moest maken. Keuzes die hem een kans zouden geven weer dichter bij zichzelf te komen, want hij was zichzelf eigenlijk al heel lang kwijt.
Dat ons allemaal dingen in het leven overkomen die zwaar en lastig zijn, is een feit. Niemand blijft onschendbaar. Toch bepalen wij helemaal zelf hoe wij met de omstandigheden omgaan. Krachtige vragen stellen aan jezelf is daarbij een krachtig instrument om te onderzoeken wat jou helpt om te leren omgaan met een situatie. Om te ontdekken wat voor jou belangrijk is in het leven, wat jou geluk brengt, waar jij blij van wordt. Kortom: hoe jij voor jezelf (weer) levensvreugde kunt creëren. In welke situatie dan ook.
Tip: de film Vita é bella is ook een prachtig voorbeeld hoe je van de slechtste situatie toch het beste kunt maken.
Een aantal jaren geleden ben ik mijn beste vriendin verloren aan kanker. Ook zij stelde zichzelf de vraag: hoe wil ik met deze ziekte omgaan? Ben ik kanker of heb ik kanker? Hoe moeilijk ook, zij besloot deze kutziekte niet totaal de overhand te laten krijgen op haar geestelijk en emotioneel welzijn. Dat is een keuze, hoe moeilijk soms ook, die wij zelfs in dit soort extreme situatie zelf kunnen maken. Die vrijheid van denken en handelen hebben wij en dat is een kostbaar goed.
Meer weten over het shiften van je mindset, download dan nu het gratis E-Book ‘Hoe je in 7 stappen jouw communicatiekracht versterkt’.
