Als ik zo de verhalen om me heen hoor van mensen die mijn pad kruisen op welke manier dan ook, dan lijkt het wel of we in onze maatschappij momenteel massaal crashen.
Waardoor dat precies komt, weet ik niet.
Wat ik wel weet, is dat veel mensen crashen op hun wilskracht. Zich heel erg verantwoordelijk voelen, bijvoorbeeld voor het welzijn van anderen. Voor het werk, dat het goed gebeurt. En zich eigenlijk zo betrokken voelen dat ze keer op keer over hun eigen grenzen heengaan. Ten koste van zichzelf, ten koste van hun energieniveau, van hun energiebuffer.
Want feit is wel dat als je meer geeft, dan je tot je neemt, er scheefgroei ontstaat in jouw energiebuffer, dan is op een bepaald moment je accu leeg. Neem je vervolgens te weinig of geen momenten om die accu weer aan te vullen, door ruimte te pakken voor jou, dan gaat het mis.
Door ruimte te pakken voor jezelf op een manier dat je merkt dat je energiepeil weer toeneemt, kun je leegstand in jouw energiebuffer voorkomen. Of dat nu een lekkere wandeling is, een dagje sauna. Gewoon even jezelf uitzetten voor de wereld om je heen. Even met jezelf, zonder dat je aan hoeft te staan voor een een ander of voor wat dan ook.
Het doet wonderen.
Zit je nu in een situatie waarbij je het gevoel hebt dat je het even niet meer trekt om alle ballen in de lucht te houden. Dat zijn wel serieuze signalen vanuit jouw systeem om aan de bel te trekken. Om naar jezelf te erkennen dat je pas op de plaats moet doen.
Dat je even gas terug moet nemen, een stap terug moet doen.
Dat je eerlijk gaat zijn naar jezelf dat je juist door die wilskracht, de wil om maar door te gaan, erop gaat stuklopen. En dan wordt het hoog tijd om op tijd, je grenzen te trekken.
Om meer JA te gaan zeggen aan jezelf en meer NEE aan de wereld om jou heen. Voordat je crasht. Voordat je straks apathisch voor je uit zit te staren, niet meer weet hoe je de dag moet doorkomen en werkelijk nergens meer plezier uithaalt.
Dan is het te laat.
