Bianca van Roshum
Laatst vroeg iemand me: ‘ben je niet bang wat mensen over je boek gaan zeggen en dat je een bak negatieve ellende over je heen krijgt? ’
Die vraag kan ik met een volmondig ‘JA’ beantwoorden. Ik kan niet zeggen dat dit me niets doet. Wel ben ik me ervan bewust dat het er hierbij om gaat wie het zegt en wat de intentie is. Gaat het om iemand die me onderuit wil halen, dan kan ik het naast me neerleggen. Gaat het om iemand die heel stellig is en zijn waarheid ventileert, als of het dè waarheid is, dan gaan mijn nekharen lichtelijk overeind staan en is het wijs pas te reageren als mijn emoties wat getemperd zijn. Is het tot slot iemand uit mijn omgeving, die me opbouwende kritiek geeft, dan word ik daar blij van.
Je hebt 3 soorten mensen. Personen die hun zienswijze serieus nemen maar ook openstaan voor het bijstellen hiervan. Mensen die hun waarheid dè waarheid vinden. En er alles aan doen om jou daarvan te overtuigen of mee te infecteren. En types die hun schouders ophalen en denken: het zal wel, lekker laten lullen!
Ik zou willen dat ik wat meer de attitude van die laatste had. Me totaal geen zorgen zou hoeven maken over wat anderen van me vinden of denken.
Boeien!
Nou, daar moet ik nog een beetje op oefenen. Zoals gezegd besef ik met de komst van mijn eerste boek: ‘Lul ik hou van je’ dat bepaalde lezers heel stellig gaan zijn met hun mening hierover. Via de social media podia zullen ze er mogelijk ook geen doekjes om winden. Ik probeer me mentaal al voor te bereiden op wat psychisch terreur.
Gelukkig heb ik in mijn voorbije relaties genoeg kunnen oefenen, dat ik hier toch wel beter in ben geworden. Nu eerder kan zeggen wat me dwars zit, zodat het geen issue wordt. En natuurlijk is het per stellingname en kritiekpunt verschillend. En per partner anders. De ene partner haalt zijn schouders op bij mijn reactie en de ander voelt zich aangevallen en wordt nog stelliger. Trekt het moeilijk als ik zijn waarheid niet als dè waarheid wil zien.
Doorgaans laten opmerkingen van mensen uit onze directe omgeving ons niet koud. En al helemaal niet van vriend- of manlief. En zijn we gevoelig voor de wijze waarop hij iets zegt. Welke woorden hij gebruikt, op welke toon, intonatie en volume. Ook de timing is een belangrijke graadmeter.
Spreekt een partner mij aan op iets wat ik in zijn ogen anders moet doen in het bijzijn van mijn kinderen, dan vind ik dat minder goed getimed en daardoor lastig. Liever zie ik dat hij me dan even apart neemt om zijn punt kenbaar te maken. Deze elementen tellen allemaal mee voor de wijze waarop jij zijn boodschap interpreteert, welk effect het op je heeft en hoe je ermee omgaat.
Wat maakt sommige mensen dan toch zo stellig? Wat maakt dat er mensen zijn die niet kunnen afwijken van hun zienswijze en ook zeker niet van plan zijn begrip of compassie op te brengen voor de jouwe?
Apart toch eigenlijk? Is het onzekerheid, houvast, een mega ego of een way of life?
Hoe jij omgaat met de stelligheid van jouw omgeving, is aan jou.
Jij bepaalt namelijk helemaal zelf in welke mate je dit effect op je laat hebben. En weten dat je die ander niet kunt veranderen, maar wel invloed hebt op de wijze hoe jij er mee omgaat, geeft je power. Maakt je krachtig in je persoonlijk leiderschap.
Ik besef wel dat ik misschien dingen losmaak die niet iedereen me in dank zal afnemen.
Maar ik heb ervoor gekozen me kwetsbaar op te stellen. Mijn lezers mee te nemen in mijn – vallen en opstaan – ervaringen in liefdesrelaties. En ja, dat leidt mogelijk tot herkenning en tot lastige keuzes als je het echt eens anders wilt gaan doen. Maar hé, niets hoeft. Je hoeft je aanpak in communiceren niet bij te schaven of anders te gaan proberen als je dat niet wilt. Ik reik je via mijn boek slechts handreikingen wat voor mij heeft gewerkt. En voor anderen die hun ervaringen met mij hebben gedeeld.
De laatste jaren na mijn scheiding ben ik gaan kiezen voor mezelf. Heb ik mezelf uitgedaagd bloedeerlijk te gaan zijn naar mezelf en ook verantwoordelijkheid te gaan nemen voor mijn leven. Dat klinkt logisch, maar was het allerminst. Ik had meestal een relatie en was zo bezig met het leven van die ander te verrijken, dat mijn gelukbeleving er nog wel eens bij in schoot. Ik vaak niet eens wist wat ik nu eigenlijk wilde of wat ik belangrijk vond.
Ook heb ik gekozen voor het schrijven van een boek en bij die keuze hoort een olifantenhuid. Dus heb ik me voorgenomen een eeltlaag te gaan ontwikkelen tegen die negatieve kritiek die ongetwijfeld de revue zal passeren. En de stelligheid van die woorden niet de rest van mijn leven tussen mijn oren laat woekeren. Me juist te richten op de opbouwende en leuke berichten die ik inmiddels ook mag ontvangen en vanuit die positieve vibe boek No. 2 te gaan schrijven.
