Gamen is een ongekende verslaving, vooral onder tieners. Ik heb een tienerzoon die het fantastisch vindt om te gamen, hij doet bijna niets liever. En is dan ook dagelijks achter zijn beeldscherm te vinden.
Allergie
Toen een moeder mij onlangs vroeg hoe ik hiermee om ging en zij opbiechtte een grote allergie voor het gamegedrag van haar zoon te hebben, beaamde ik haar mijn haat-liefde relatie. Net zoals zij ben ook ik bang dat de talenten bij mijn zoon zich niet zullen manifesteren, zich onvoldoende zullen ontwikkelen. In een levensfase waarbij dit in mijn ogen cruciaal is. Maar is dat ook echt zo?
Ook ik heb liever dat hij zijn beweeg- en buitenlucht quotum dagelijks ‘behaalt’. Dit laatste weliswaar vanuit mijn maatstaven uiteraard :-). Omdat het mij een goed gevoel geeft.
Opoffering
Toch heb ik op een bepaald moment besloten dat ik hier niet continu over wil strijden met hem. ‘Ga toch eens buitenspelen, vroeger vonden wij het verschrikkelijk zodra we naar binnen moesten.’ ‘Jullie hebben tegenwoordig zo weinig fantasie, wij verzonnen vroeger van alles met de kinderen uit de buurt.’ Een paar kreten die mijn zoon bekend in de oren klinken. Als ze nu naar buiten gaan, kan ik de klok er op instellen dat ze binnen het uur weer terug zijn. Klaar met spelen en gereed voor de strijd…online. ‘We hebben toch buiten gespeeld mama, mogen we nu weer gamen?’ Alsof het een opoffering voor ze is. Als wisselgeld zien ze het zeker.
Treuren
Tja, het zijn andere tijden en ik accepteer dat inmiddels. Zo zat ik vroeger uren en zelfs dagen op mijn kamer plaatjes te draaien. Dat vond ik heerlijk als tiener. Daar werd ik blij van. Behalve als mijn verkering weer eens uit was, dan zat ik te treuren onder begeleiding van bijpassende depressieve muziek.
Op een bepaald moment besloot ik ook eens te kijken naar de voordelen van al dat gamen.
Ik heb bijna elke dag een blij kind, een kind dat ontspannen is en ik weet dat er veel kinderen rond die leeftijd kampen met depressie.
Communicatieskills
Hij communiceert online heel veel en ontwikkelt daarmee specifieke communicatieskills heb ik gemerkt. Vaardigheden die ik minimaal beheers omdat ik deze nooit heb ontwikkeld. Als ze met een groep een missie moeten uitvoeren in een game, dan is het namelijk een kunst dat ze naar elkaar leren luisteren, ze leren delegeren, opvolgen, elkaar aanmoedigen zonder dat ze elkaar daarbij in de ogen kunnen kijken. Ook spreekt mijn zoon inmiddels een aardig woordje Engels. Door zijn internationale contacten zoals hij dat zelf zegt.
Dus ja, ik grom zo nu en dan op zijn gamegedrag en gebrek aan buitenspeeltijd. Zeker als hij weer eens een hele dag heeft binnen gehangen en zich nauwelijks bewust is van de wereld om hem heen.
En ja, hij mag ook op mij grommen als hij baalt van mijn gezeur hierover. Diezelfde moeder van dat vriendje gaf aan dat we af en toe mogen grommen. Dat het zelfs gezond is. En ze heeft gelijk!
Regels
Onze kinderen pleasen, nooit laten merken dat we ergens van balen en alles maar toelaten is de andere kant van de medaille. Daar leren zij niks van. Ze kunnen het zelfs gaan opvatten dat we er onverschillig onder zijn. Het ons niet raakt wat ze doen of juist laten. Dus niks mis met af en toe ons ongenoegen kenbaar maken. Het biedt duidelijkheid. En als we iets echt een issue vinden, waaraan wat moet veranderen, dan bepalen wij nog altijd de regels.
